Święty Jakub Starszy urodził się około 5 roku p.n.e. w Betsaidzie (Galilea) u brzegów jeziora Genezaret. Zmarł w roku 44 n.e. w Jerozolimie (Judea). Jego imię niektórzy autorzy wywodzą od „Yakin”, co w języku hebrajskim ma znaczyć „niech Jahwe uczyni cię silnym”. Inni tłumaczą je jako „ten, który podtrzymuje”. Był synem Zebedeusza oraz bratem Jana. Wraz z bratem i ojcem byli rybakami oraz mieszkali nad jeziorem Tyberiadzkim. Bracia powołani jako pierwsi przez Jezusa zostawili wszystko, by pójść za Nim. Należeli do Jego najbliższych uczniów. Razem ze swym bratem Janem oraz Piotrem był obecny podczas wskrzeszenia córki Jaira, był świadkiem Przemienienia Pańskiego na górze Tabor, a także obecny w ogrodzie Oliwnym jako jeden z trzech towarzyszących Jezusowi uczniów, niemogących zwalczyć snu. Apostołowi przypadło głoszenie doktryny Chrystusowej w Hiszpanii, prowincji Imperium Rzymskiego. Za Heroda Agryppy I, wnuka Heroda Wielkiego, Jakub zginął śmiercią męczeńską ścięty mieczem, co odnotowano w Dziejach Apostolskich. Był więc drugim, po Szczepanie, wzmiankowanym męczennikiem Kościoła.